ŚCIEŻKA PRZYRODNICZA W ZESPOLE PAŁACOWO – PARKOWYMW BRATOSZEWICACH PRZY ZESPOLE SZKÓŁ NR 1

Zespół pałacowo – parkowy to niewątpliwe atrakcyjne miejsce nie tylko ze względów rekreacyjnych, ale również poznawczych. Zespół ten tworzą: pałac Rzewuskich i sąsiadujący z nim malowniczy park.

Pałac Rzewuskich wybudowany został według projektu Juliusza Nagórskiego. Rezydencja łączy w sobie cechy francuskiego pałacu o układzie „w podkowę”– z frontowym dziedzińcem ze skrzydłami bocznymi z obu stron, oraz klasycznego dworu staropolskiego z czterema narożnymi alkierzami. Dodatkowo wprowadzono wewnętrzny dziedziniec.

Godnym uwagi elementem jest reprezentacyjna brama wjazdowa, wzniesiona na rzucie podkowy i posiadająca trzy otwory: wjazdowy po środku i dwa wejściowe po bokach. Całość zwieńczona jest belkowaniem i gzymsem. Po prawej stronie usytuowany jest niewielki budynek kordegardy.

Zabytkowy park założony został na początku XVII wieku. Obecny kształt parku pochodzi z lat dwudziestych XX wieku i przekomponowany został według projektu Juliusza Nagórskiego. Powierzchnia parku wynosi ponad 23 ha. Założenie parku w części ogrodowej opiera się na dwóch osiach symetrii, jedna w kierunku N– S, druga w kierunkach E– W, na przecięciu których zlokalizowany został pałac. Od północy znajduje się zachowana w całości aleja dojazdowa obsadzona kasztanowcami, a po obu jej stronach stawy. Bardzo ważnym elementem występującym w części wschodniej parku jest ogromny staw z wyspą, na której, w myśl projektu, stanąć miała rotunda z kolumnadą. Wokół stawu zachowały się dwie aleje: kasztanowa i lipowa. Większa część terenu parku występuje w stanie naturalnym jako las i właśnie w tej części usytuowane są: stadion sportowy i boisko. Park ma bardzo bogaty skład gatunkowy drzewostanu. Obok wymienionych alei lipowych i kasztanowych występują świerki i modrzewie (nad stawami), a w pobliżu pałacu rosną jesiony, dęby, robinie akacjowe, graby, topole, olchy i wierzby. Część leśną dodatkowo porastają brzozy i klony, natomiast część wschodnia to obszar występowania lasu łęgowego, świerków i wiązów. Pomiędzy stawami a północnym murem rosną olsze, brzozy, świerki i jawory. Na terenie parku znajdują się pomniki przyrody.

Ścieżka dydaktyczna jest jedną z aktywnych metod nauczania, wykorzystującą obiekty przyrodnicze, historyczne i inne w ich naturalnym środowisku. Ścieżka przyrodnicza przy Zespole Szkół Nr 1 tworzy pętlę o długości około 500 metrów. Rozpoczyna się i kończy przed budynkiem szkoły. Ścieżka składa się z 16 przystanków. Realizacja zajęć na całej trasie wymaga zaplanowania około 120 minut zajęć terenowych. Poszczególne przystanki informują o zagadnieniach z zakresu dendrologii i mają za zadanie poszerzenie wiedzy o gatunkach typowych dla drzewostanu parku, jak również mających szczególny charakter. Trasa zawiera bardzo wiele osobliwych i ciekawych fragmentów wyjątkowo pięknej części parku z ciągiem trzech stawów o dwuhektarowym lustrze wody. Opis każdego elementu ścieżki zawiera: miejsce pochodzenia, występowanie, charakterystyczne cechy budowy morfologicznej, warunki bytowania oraz ciekawostki dotyczące m.in. wykorzystania poszczególnych gatunków przez człowieka.

 Zespół pałacowo– parkowy to niewątpliwe atrakcyjne miejsce nie tylko ze względów rekreacyjnych, ale również poznawczych. Pragniemy przybliżyć je nie tylko uczniom naszej szkoły, mieszkańcom Bratoszewic, ale i wszystkim zainteresowanym.

Pierwszym krokiem na tej drodze jest otwarcie w dniu dzisiejszym ścieżki przyrodniczej. Możliwość zorganizowania  zajęć terenowych w tym miejscu ma na celu uaktywnienie uczniów oraz zachęcenie ich do samodzielnego poznawania przyrody. Jednym z postulatów  zreformowanej szkoły było wprowadzenie nauczania holistycznego, czyli ukazanie uczniom spójnego obrazu świata istot żywych i przyrody nieożywionej oraz uświadomienie miejsca człowieka w tym świecie. Zajęcia w terenie zwiększają świadomość ekologiczną i przyrodniczą, kształtują postawy i przekonania uczniów o konieczności racjonalnego gospodarowania zasobami przyrody, zachęcając do podjęcia działań na rzecz przyrody i środowisk. Atrakcyjna forma zajęć sprzyja zdobywaniu i pogłębianiu wiadomości z różnych działów biologii.

 W oparciu o bazę dydaktyczną  szkoły zajęcia prowadzone w   Zespole pałacowo– parkowym mogą obejmować swym zakresem między innymi następującą tematykę z zakresu biologii:

Wykaz przystanków: Jesion wyniosły, Dąb szypułkowy, Topola czarna, Orzech włoski, Buk zwyczajny, Cis pospolity, Robinia akacjowa, Grab zwyczajny, Jałowiec pospolity, Wiąz szypułkowy, Kasztanowiec zwyczajny, Klon zwyczajny, Wierzba biała, Brzoza brodawkowata, Lipa szerokolistna, Świerk kłujący.

 Zapraszamy na zajęcia terenowe grupy uczniów zarówno szkół podstawowych, gimnazjalnych jak i ponadgimnazjalnych. Czas przeznaczony na zajęcia dostosowany do indywidualnych potrzeb może wynosić od dwóch do kilku godzin. W celu właściwego przeprowadzenia zajęć Szkoła udostępnia swoją bazę dydaktyczną między innymi karty pracy dla uczniów odpowiednie środki dydaktyczne , świetlicę w internacie.

W przyszłości planujemy poszerzenie ścieżki przyrodniczej m.in. o elementy ekosystem stawu oraz stworzenie ścieżek dydaktycznych z zakresu historii i geografii.

Mamy nadzieję, że ścieżka przyrodnicza okaże się dobrym projektem i spełni oczekiwania wszystkich, zarówno w wymiarze poznawczym, jak i emocjonalno – estetycznym, a w efekcie przyczyni się do ochrony przyrody.

Inicjatorem utworzenia ścieżki i jej współtwórcą jest mgr Magdalena Mackiewicz - dyrektor Zespołu Szkół Nr 1 w Bratoszewicach. Głównym wykonawcą ścieżki jest mgr Cezary Wójcik - nauczyciel biologii i chemii w Zespole Szkół Nr 1 w Bratoszewicach. Nauczycielami współpracującymi są mgr Monika Pawlak-Kalinowska oraz mgr inż. Tomasz Piestrzeniewicz. Korekta tekstu mgr Anna Pieczykolan

  

mgr Magdalena Mackiewicz

mgr Cezary Wójcik

 

 

Literatura:

Gałaj Bogusław, Stan środowiska gminy Stryków, 1995

Mayer Joachim, Werner Schwegler Heinz, Wielki atlas drzew i krzewów, Warszawa: Delta, 2003

Lorenc - Karczewska Anna, Dwory i pałace okolic Łodzi, Łódź: Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska, 1997

Pokorny Jaromir, Drzewa znane i mniej znane, Warszawa: POW BGW, 1992

Reichholf Josef, Steinbach Gunter, Wielka encyklopedia, Warszawa: Muza SA, 1995

Szafer Władysław, Kulczyński Stanisław, Pawłowski Bogumił,  Rośliny polskie, cz. I, Warszawa: PWN, 1986

 

sciezka   sciezka sciezka sciezka   sciezka sciezka sciezka   sciezka  sciezka sciezka   sciezka